huśtawka

W swojej „słuchającej sercem” karierze napisałam kilka postów o tym jak nie wyrabiam się w czasie.

still true. jak bumerang powraca do mnie doświadczenie niedoczasu. ścigam się ze słońcem i snem by zdążyć wypełnić listę to-do. a serce mi puka: nie od listy zadań jest lato! (zazdro mam – patrząc na foty z waszych wojaży…)

Tak się złożyło, że dużo mam pracy. Prowadzę sporo warsztatów i sesji indywidualnych. Fajne to, lubię – i bardzo nie chcę, by te kawałki były częścią zadań do wykonania, takich “muszę”, bo mam obawę, że stracę wtedy do nich serce. Na dziś dzień po prostu przyznaję, że w dużej części wypełniają kalendarz.

Do tego remont generalny, przeprowadzka na chwilę na czas remontu, pakowanie kartonów z miliardem przydasi. Nie zapominam o zwyczajowej wisience na torcie – czyli zwyczajnym życiu ze zmaganiami codziennymi – wirusy, upały, gotowania, prania, dentyści, fryzjerzy.

Gdy covid zamknął drzwi na dwór, pamiętam jak utknęłam w nieogarnianiu rzeczywistości. Małe dzieci i ogrom obowiązków. Cel: przetrwać i nie zabić się o lego na podłodze. To był też taki moment, że miałam umówione mega warsztaty w pewnej korpo i one z dnia na dzień zostały odwołane, bo nieznane-wtedy choróbsko zaczęło się rozpanaszać po Polsce. Dosłownie – w czwartek zamknęli szkoły, a w poniedziałek miałam iść i dzielić się NVC w biznesie.

To był dla mnie dramat. Serio serio. Po wielu latach bycia mamą, panią domu, miałam wyjść na scenę i rozpocząć karierę w blasku selfie-fleszy – obwieszczając światu swoją gotowość do pracy. Huśtawka została w miejscu nierównowagi, na rzecz rodziny, domu. Były łzy przez moment, przyznaję. 

Buj buj, ostatnio się bujnęło wahadło w drugą stronę. Mniej mnie w domu, na gotowanie rosołu nie mam czasu, mokre pranie czeka w pralce godzinami. Te obowiązki to nawet odpuszczam, ale stęskniony wzrok moich dzieci przynagla, przykuwa uwagę, nie chce stracić Córek z oczu. Do tego Remont, który też ma Wielkie Oczy Strachu (nie ogarniesz! Tak on do mnie gada).

Szukam równowagi. 

Ten post to o spadaniu z huśtawki. Że gdy się tak buja to w jedną to w drugą stronę, to łatwo spaść, wypaść z równowagi. Mój upadek to nawet nie o pracy czy relacjach z Najbliższymi, remoncie itd,  ale o braku czasu dla siebie na delikatne kolebanie. Mocno wierzę w to, że gdy będę przy sobie, świadoma swoich potrzeb, to huśtawka nie rozbuja się za bardzo, będzie bezpiecznie. Rozkołysanie nie doprowadzi do chwiejności wewnętrznej, będzie stabilnie pomimo pchania i ciągnięcia przez różne ręce, prądy z zewnątrz.

Jestem z pytaniem: jak zadbać o równowagę między dawaniem a braniem na czas, by uniknąć wywrotki, by nie potłuc się, nie posiniaczyć, nie doprowadzić do wewnętrznego przewrotu, rewolucji-destrukcji, bo inne strategie o wołanie nie przynoszą skutku? Gdy tak ciągle się majtam między dla „nich” a dla „Nich”, nie ma mnie w złotym środku, gdzie jestem ja, zaopiekowana, wypoczęta, z przestrzenią, siłą i otwartymi ramionami na kołysanie innych. Na czele siebie, Królowa swoich części. Gotowa być, służyć dla Innych.

Ten post też jest o tym, że Życie jest Zmienne. Że nie spodziewałam się, nie wyobrażałam sobie „w najśmielszych snach”, że będę po drugiej stronie wahadła, w pracy, z tęsknotą za domem. 

Świętuję tę zmienność, bo to o nadziei, że to co uwiera, to się kiedyś w końcu kończy, o nadziei, że będzie inaczej. Oczywiście nie mam złudzeń – będzie inaczej uwierało co innego;), ale dziś mnie tam w tym innym jeszcze nie ma.

Dziś jestem przy tym – byleby za często nie upadać. Zapraszam tym postem Uważność

Na siebie. Zadbana ja=zadbani inni.

Zdjęcie: znaleziona na FB, w grupie Street Photography Cartier-Bresson Inspired